Ovi ljudi pamte pogrom,tada država nije prstom mrdnula

Martiovski pogrom 2004. godine je bio najmasovniji koji se dogodio od 1999. godine. Njemu su prethodila brojna ubistva, otmice i uništavanja imovine, u prisustvu međunarodnih snaga, koje nisu adekvatno reagovale.

Neposredan povod za realizaciju pogroma je bilo objavljivanje vesti o davljenju trojice albanskih dečaka u reci Ibar, u selu Čabra, u srpskoj opštini Zubin Potok, za čiju su smrt albanski i svetski mediji najpre okrivili Srbe.

Prema procenama UNMIK-a, na 33 lokacije u pogromu, koji je trajao dva dana učestvovalo je oko 60.000 Albanaca. Uništeno je 800 kuća, a 35 srpskih crkava i manastira je oskrnavljeno, spaljeno, porušeno.
Dolazak međunarodnih snaga i institucija međunarodne uprave na Kosovo i Metohiju 10. juna 1999. godine nije rešio problem južne srpske pokrajine.Od tada pa sve do martovskog pogroma, a i nakon njega, preostali kosovski Srbi i pripadnici drugih nealbanskih nacionalnih zajednica

bili su primorani na to da se iseljavaju sa svojih ognjišta. Uništavana im je imovina. Skrnavljena su groblja i kulturna baština. Paljene su crkve i manastiri koji su simbol postojanja i trajanja jednog naroda na teritoriji koju naseljava vekovima.

Za organizatore i inicijatore ovih zločina označavane su Studentksa organizacija u Prištini, veterani “OVK” ali i neke od političkih partija Albanaca. Uprkos brojnim zločinima počinjenim nad Srbima sa ciljem da etnički očiste Kosovo od Srba za martovski pogrom procesuirano je svega oko

 400 osoba albanske nacionalnosti od kojihsu mnogi osuđeni blagim kaznama.

 Nakon pogroma 2004 i gubitka celokupne imovine,porodica Nikolić iz Kosova polja prebegla je u Srbiju i nakon godina podstanarskog života skućila se u selu Drakčići kod Kraljeva